രേണുക

             

          “രേണു എനിക്ക് തന്നെ ഇഷ്ടമാണ്”. അവന്‍ അവളോട്‌ തന്‍റെ പ്രണയം അറിയിച്ച ദിനം തന്നെയായിരുന്നു അവള്‍ നട്ടു വളര്‍ത്തിയ റോസാ ആദ്യമായി പൂവിട്ടതും.അമ്പരപ്പായിരുന്നു അത് കേട്ട നിമിഷം അവളില്‍ ഉണ്ടായത്. ഓരോ ദിവസങ്ങള്‍ കൊഴിയുംതോറും തന്‍റെ ശരീരം മുഴുവനും പ്രണയത്തിന്‍റെ സുഗന്ധം നിറയുന്നത് അവള്‍ അറിഞ്ഞു.

                   കൃത്യമായി പറഞ്ഞാല്‍ പതിമൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പായിരുന്നു അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തെ അംഗീകരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ഇത്തരത്തിലൊരു രംഗം അവളുടെ ജീവിതത്തില്‍ അരങ്ങേറിയത്.

                  അമ്പലപ്പുഴ റെയില്‍വെ മേല്‍പ്പാലം കയറി വന്നാല്‍ എത്തുന്ന ആദ്യത്തെ മൂന്നും കൂടിയ ജംക്ഷനാണ് കചെരിമുക്ക്. അമ്പലപ്പുഴ എന്ന ഗ്രാമത്തിന്‍റെ ജീവനാഡിയാണിവിടം. ജംക്ഷന് പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തായാണ്‌ രേണു പഠിച്ച കെ കെ കുഞ്ചുപിള്ള ഹൈസ്കൂള്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത്.രേണുവിന്‍റെ സ്കൂളിനോട് ചേര്‍ന്ന് വലതു ഭാഗത്തായി എ ഇ ഓ  ഓഫീസും ഇടതു ഭാഗത്തായി സര്‍ക്കാര്‍ ആശുപത്രിയും ഉണ്ട്.സ്കൂളിന്‍റെ ഗേറ്റ് കടന്നാല്‍ ചെല്ലുന്നത് വലിയൊരു ഹാളിലാണ്.ഈ ഹാളിനെ പല ക്ലാസുകളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഹാളിന്‍റെ വലതു ഭാഗത്തായാണ്‌ ഹെഡ് മാസ്റ്റെറിന്‍റെ റൂം. അതിനോട് ചേര്‍ന്ന് തന്നെയാണ് ടീച്ചേഴ്സ് റൂമും സ്റ്റാഫ് റൂമും.ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിന് വലതു ഭാഗത്തായി കിഴക്ക് പടിഞ്ഞാറായി മറ്റൊരു ഹാളുണ്ട്. ഈ രണ്ടു ഹാളുകള്‍ക്കും ഇടയിലായി മൂന്നു കാറ്റാടി മരങ്ങള്‍ മുമ്പ് സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നു.അതിന്‍റെ തണലില്‍ നിന്നായിരുന്നു പണ്ട് കാലങ്ങളില്‍ അസംബ്ലികള്‍ നടത്തിയിരുന്നത്. സ്റ്റാഫ് റൂമിന് പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തായാണ്‌ കഞ്ഞിപ്പെര. കഞ്ഞിപ്പുരക്കു പുറകിലായി തെക്ക്- വടക്ക്, കിഴക്ക്- പടിഞ്ഞാറായി നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വിശാലമായ ഗ്രൌണ്ടാണ്.ഇപ്പോള്‍ ആ ഗ്രൗണ്ടിന്‍റെ സിംഹഭാഗവും കോണ്‍ക്രീറ്റ്  കെട്ടിടങ്ങള്‍ വിഴുങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

                  ഗ്രൗണ്ടിന്‍റെ തെക്ക് വടക്ക് അതിര്‍ത്തികളിലായി രണ്ടു ഞാറമരങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. വിശ്രമ വേളകളില്‍ കുട്ടികളുടെ കളികള്‍ എല്ലാം തന്നെ ഈ രണ്ടു ഞാറമരങ്ങളെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണ് നടന്നിരുന്നത്.ദൂരെ മാനത്തെ തൊട്ടു നില്‍ക്കുന്ന ഞാറമരങ്ങള്‍.അതില്‍ രണ്ടിലും കുല കുലയായി മുന്തിരി പോലെ പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന ഞാറപ്പഴങ്ങള്‍ കാണാന്‍ തന്നെ നല്ല ചേലാണ്. അതിന്‍റെ ഏറ്റവും മുകളില്‍ രാജകീയ പ്രൌഡിയോടെ തല ഉയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്ന ഞാറക്കുലകള്‍ കൊഴിയുപയോഗിച്ചു ആദ്യത്തെ പ്രയത്നത്തില്‍ തന്നെ എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി സ്ത്രീ ജനങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ തങ്ങളുടെ ഉന്നം പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുക എന്നത് സ്കൂളിലെ പുരുഷകേസരികള്‍ക്ക് ഏറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ടതും ലഹരി പകരുന്നതുമായ വിനോദമാണ്‌. മരം പെയ്യുന്നത് പോലെ താഴേക്കു വീഴുന്ന ഞാറപ്പഴങ്ങള്‍ ക്ഷണനേരത്തില്‍ കൈക്കലാക്കിയ ശേഷം നീല നിറമാക്കിയ നാക്ക് വെളിയില്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ചു നടക്കുക എന്നതാകട്ടെ പെണ്‍പ്രജകളുടെയും.

അന്നത്തെ ദിവസം രേണുവിന് തനിക്കും പ്രീയപ്പെട്ട ആ വിനോദത്തില്‍ പങ്കു ചേരാന്‍ സാധിച്ചില്ല.പഞ്ഞിക്കെട്ടുകള്‍ പോലുള്ള വലതു തുടയിലൂടെ പാദത്തിലേക്ക് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ രക്തത്തുള്ളികള്‍ ബുക്കില്‍ നിന്നും കീറിയെടുത്ത പേപ്പറാല്‍ ഒപ്പിയെടുത്ത് ക്ലാസ് റൂമിന്‍റെ മൂലയില്‍ അമ്പരന്നിരുന്ന അവളുടെ മുന്നിലേക്ക്‌ അവന്‍ തന്‍റെ കൈക്കുമ്പിളില്‍ തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരുന്ന മുന്തിരിക്കുലകള്‍ പോലുള്ള ഞാറപ്പഴങ്ങള്‍  നീട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

           

           “രേണു എനിക്ക് തന്നെ ഇഷ്ടമാണ്”.

           ആ നാല് വാക്കുകള്‍ താന്‍ അന്നുവരെ കേട്ടിട്ടുള്ള മറ്റേതൊന്നിനെക്കളും മാധുര്യമൂറുന്നതാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ രേണുക പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ ഒരുങ്ങിയത് അവനു വേണ്ടിയായിരുന്നു.എന്നിരുന്നാലും തന്‍റെ ഇഷ്ടം അനുകൂലമായ ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും അവനെ അറിയുക്കന്നതില്‍ നിന്നും അവളെ ആരോ പിന്നിലേക്ക്‌ പിന്നിലേക്ക്‌ പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നുള്ള  ഈ നിശബ്ദത, അതൊന്നു മാത്രമായിരുന്നു അവനെ കൂടുതല്‍ വീര്‍പ്പു മുട്ടിച്ചതും.

             കാലം കലണ്ടറുകളെ ഓരോന്നായി നിര്‍ദാക്ഷണ്യം ചവറ്റുകുട്ടയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടു കൊണ്ടിരിന്നു. മാറി മാറി വരുന്ന ഋതുക്കള്‍ അവന്‍റെ ഉള്ളിലെ പ്രണയാഗ്നികളെ ആളിക്കത്തിച്ചും  കൊണ്ടിരുന്നു. അവളില്ലാതെയുള്ള താന്‍ അപൂര്‍ണനാണെന്ന അറിവ് അവനെ അവളുടെ വീടിനുള്ളിലെ മാന്ത്രിക തകിടുകളാല്‍ അലംകൃതമായ പൂജാമുറിയുടെ മുന്നില്‍ സ്ഥാപിച്ചിരുന്ന  രാഹുവും കേതുവും മറ്റു ഗ്രഹങ്ങളും കൂടി  വീതം വെച്ചെടുത്ത ചിതലെടുത്തു തുടങ്ങിയ തടിപ്പലകയുടെ മുന്നില്‍ എത്തിച്ചു.ശാസ്ത്രം പ്ലൂട്ടോയെ വെള്ളക്കുള്ളനായി തള്ളിവിട്ട് അഷ്ട ഗ്രഹ സിന്താന്തം അംഗീകരിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലം. എന്നാല്‍ നവഗ്രഹങ്ങളുടെ തടവറയില്‍ കിടന്നുഴലുന്ന ജ്യോതിഷ ശാസ്ത്രം അവരുടെ ബന്ധത്തിനു കുറുകെ ഒരു ലക്ഷ്മണ രേഖ തീര്‍ത്തു. ജ്യോത്സ്യന്‍ തന്‍റെ നരവീണകണ്ണുകള്‍ തുറന്നത് അനന്തമായ ഇരുട്ടിലെക്കായിരുന്നു. സ്വന്തം ഭാവി ഗണിക്കുന്നതില്‍ അമ്പേ പരാജയപ്പെട്ടിരുന്ന ആ മനുഷ്യന്‍ കരകരാ ശബ്ദത്തില്‍ ആ പ്രണയത്തിന്‍റെ വിധി പറഞ്ഞു.

               “ ജാതക പ്രകാരം ലിംഗപ്പോരുത്തം ഒട്ടും കാണുന്നില്ല. മറ്റുള്ള പൊരുത്തങ്ങളുടെ കാര്യവും കഷ്ടത്തിലാണ്. മാത്രവുമല്ല ജാതകന് ആയുസ്സിലും അല്‍പം ഭംഗം കാണുന്നു.”

                  മജ്ജയിലും മാംസത്തിലും യാഥാസ്ഥിതികതയുടെ വടുക്കള്‍ കുത്തിനിറക്കപ്പെട്ട അവളുടെ പിതാവിന് മുന്നില്‍ അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് ഈയാംപാറ്റയുടെ ആയുസ്സേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. കാലം അവളുടെ മനസ്സിന്‍റെ അടിത്തട്ടില്‍ നിന്നും അവന്‍റെ മോഹന രൂപം ഇളക്കി മാറ്റി പകരം മറ്റൊന്ന് പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. നവഗ്രഹങ്ങള്‍ ഒന്നായി നിന്ന് സകലമാന പൊരുത്തങ്ങളോടെ അവളെ മറ്റൊരു ജീവിതത്തിലേക്ക് കൈ പിടിച്ചു കയറ്റി.

                   എന്തും കച്ചവടക്കന്നോടെ  മാത്രം കണ്ടിരുന്ന ആ മനുഷ്യന് മുന്നില്‍ തന്‍റെയുള്ളിലെ വസന്തത്തെ അവള്‍ക്ക് ഒരു വേലി കെട്ടി നിര്‍ത്തേണ്ടി വന്നു. നിമിഷങ്ങള്‍ ദിവസങ്ങളായും ദിവസങ്ങള്‍ ആഴ്ച്ചകളായും ആഴ്ചകള്‍ മാസങ്ങളായും മാസങ്ങള്‍ വര്‍ഷങ്ങളായും വര്‍ഷങ്ങള്‍ യുഗങ്ങളുമായി അവളുടെ മുന്നില്‍ പത്തി വിടര്‍ത്തിയാടി. ഒരു നാള്‍ കിടക്കയില്‍ നിന്നും നിദ്രയെ പുതപ്പിനോപ്പം ഒരു മൂലയിലേക്ക് തള്ളി മാറ്റി എഴുന്നേറ്റ അവളുടെ കൃഷ്ണമണികളില്‍ കുരുങ്ങിയത് തലയ്ക്കു മുകളില്‍ തൂങ്ങിയാടുന്ന തന്‍റെ പ്രിയതമന്‍റെ കാലുകളാണ്. ഒന്നുറക്കെ കരയാന്‍ പോലും ആകാത്ത രീതിയില്‍ മരവിപ്പ് അവളെ കീഴടക്കിയിരുന്നു. തന്‍റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് പതിച്ച ശുക്ലത്തിന്‍റെ നനവ്‌ മാറുന്നതിനു മുന്‍പ് അയാളുടെ അവശേഷിച്ച മാംസ ഭാഗവും ഒരു പുകയായി അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് വിലയം പ്രാപിച്ചത് അവള്‍ അറിഞ്ഞു.

              ശാപവാകുകളും ചോദ്യശരങ്ങളും അവളെ നാള്‍ക്കുനാള്‍ വലിച്ചു മുറുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.അദ്ദേഹം എന്തിനിത് ചെയ്തു? അവള്‍ക്കറിയില്ലായിരുന്നു.നിറം പിടിപ്പിച്ച കഥകള്‍ പലതും അശക്തയായ അവളുടെ ചുറ്റും ഭീകരരൂപിയായി രൂപം കൊണ്ടത്‌ അവള്‍ മാത്രം അറിഞ്ഞില്ല. മറ്റുള്ളവരുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം അവളും സ്വയം ചോദിക്കുകയായിരുന്നു.

            

            “എന്തിനു?എന്തിനു?എന്തിനു?”

                കാലമാകുന്ന തീവണ്ടി തന്‍റെ ഇരുളടഞ്ഞ ബോഗിയില്‍ അവളെയും നിക്ഷേപിച്ചു കൊണ്ട് പിന്നെയും മുന്നോട്ട് പോയി. നീണ്ട നാല് വര്‍ഷങ്ങള്‍ സ്വയം ശപിച്ചും മറ്റുള്ളവരാല്‍ ശപിക്കപ്പെട്ടും ഇരുളടഞ്ഞ തന്‍റെ ലോകത്ത് അവള്‍ തനിയെ കഴിഞ്ഞു. ഈ കാലമത്രയും അവള്‍ ഉത്തരം തേടുകയായിരുന്നു.

               “ എന്തിനദ്ദേഹം അങ്ങനെ ചെയ്തു? ഒരിക്കലും തന്‍റെ പക്കല്‍ നിന്നും മോശമായ ഒരു നോട്ടം പോലും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. പിന്നെയെന്തിന്?”

                  നാല് വര്‍ഷത്തെ കാത്തിരിപ്പ് അവള്‍ക്കു അതിനുള്ള ഉത്തരം നല്‍കി. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും ഏറെ വൈകിപ്പോയിരുന്നു. ഐഡ്സിന്‍റെ വസൂരിക്കുത്തുകള്‍ അവളെ പൂര്‍ണമായും തന്‍റെതാക്കിയിരുന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് നവഗ്രഹങ്ങളെ ചതുരപ്പലകയില്‍ ഹരിച്ചും ഗുണിച്ചും കൂട്ടിയും കുറച്ചും തന്‍റെ ഭാവി കാലം രൂപപ്പെടുത്തിയ ആ നരവീണ കണ്ണുകളുടെ ഉടമ തന്‍റെയീ പതനം കണ്ടില്ലായിരുന്നോ?തനിക്ക് പ്രീയപ്പെട്ടത്‌ തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കാന്‍ മാത്രമായിരുന്നോ അന്ന് അങ്ങനെയൊരു പ്രഹസനം നടന്നത്? പതിമൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറം മുന്തിരി പോലുള്ള ഞാറപ്പഴങ്ങള്‍ നിറച്ചു തന്‍റെ മുന്നിലേക്ക്‌ നീണ്ട കൈകള്‍ യാഥാര്‍ധ്യത്തിന്‍റെതോ സ്വപ്നത്തിന്‍റെതോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവുന്നതിനു മുന്‍പ് ഓര്‍മയുടെ അവസാന തുള്ളി വെളിച്ചവും അവളെ വിട്ടു പോയിരുന്നു.

ഭാഗ്യക്കുറി

             "അളിയാ താങ്ക്സ് ഫോർ യുവർ  ട്രീറ്റ് "

              " നിനക്ക് ശോഭനമായ ഒരു ഭാവി ആശംസിക്കുന്നു"
             എൻറെ മേൽ ആശംസകൾ ചൊരിയുമ്പോഴും  അവരുടെ നാക്കുകൾ കുഴയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
              " അളിയാ നീ മഹാ എച്ചിയാണ് എന്നായിരുന്നു ദാ ഈ പാർട്ടി തരുന്ന നിമിഷം വരെ ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത്. ബട്ട്, നീ എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു.അളിയാ അങ്ങനെ കരുതിയതിനു നീ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം"
   പലപ്പോഴും  മദ്യത്തിന്റെ അസഹ്യമായ ഗന്ധംപോലെ സത്യവും പുറത്തേക്ക് ഇടിച്ചു വരുമെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

               " നീ ഇങ്ങനെ ഒരു ട്രീറ്റ് തരുമെന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും ദൈവത്തിനാണെ കിട്ടുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല. ഉമ്മ.............." 
 അവൻറെ ചുണ്ടുകൾ എൻറെവലതു കവിളിൻറെ വശത്ത് കൂടെ തോളെല്ലിൽ ഇടിച്ചു നിന്നു. മഴ കനക്കുകയാണ്. ഈ ഒരു പരുവത്തിൽ ബസ് സ്റ്റാന്‍റ്വരെ നടക്കുക അപ്രായോഗികമാണ്. എതിരെ വന്ന ഓട്ടോ കൈകാട്ടി നിർത്തി.
            കിരണ്‍ അടുത്ത ആഴ്ച വിദേശത്തേക്ക് പോകുകയാണ്. ആ ഒരൊറ്റ കാരണം കൊണ്ടായിരുന്നു വിവാഹത്തിനു രണ്ടു മാസങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ട് കൂടി ഇന്ന് ബാച്ചിലർ പാർട്ടി വെച്ചത്.
നോട്ടുകള്‍ക്ക് മഷി പടര്‍ന്ന കടലാസിന്റെ വില മാത്രം നല്കിയിരുന്ന യുവാകളിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യെത്യസ്തനായിരുന്നു താൻ. അത് കൊണ്ട് തന്നെയാകാംമറ്റുള്ളവർക്ക്  മുൻപിൽ താനൊരു പിശുക്കനായി തീർന്നതും.
               തന്നേക്കാൾ രണ്ടു വയസ്സിനിളയ സഹോദരൻ ഡിഗ്രിക്ക് ചേരുമ്പോഴാണ് തനിക്കു ഹയ് സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്.തിരുമണ്ടൻ എന്ന സ്ഥാനപ്പേര് കരസ്ഥമാക്കാൻ ആ ഒരു യോഗ്യത തന്നെ ധാരാളമായിരുന്നു. ദൈവഭാഗ്യം കൊണ്ടായിരുന്നു പുറക്കാട് സ്കൂളിൽ പ്ലസ്‌ വണ്‍ കൊമ്മേഴ്സിനു അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയത്.
             സുധീഷ്‌ സാർ........ ഒരിക്കലും മറക്കാനാവില്ല അദ്ദേഹത്തെ.ഹയർ സെക്കണ്ടറി വിദ്യാഭ്യാസ കാലത്തെ ആദ്യത്തെ പേരന്റ്സ്‌ മീറ്റിങ്ങിനു അമ്മയുമായി സ്കൂളിൽ ചെന്ന നിമിഷം ഞാൻ ഇന്നും ഓർക്കുന്നു. ഓണ പരീക്ഷയുടെ പേപ്പറുകൾ കാണിച്ച അവസരത്തിലായിരുന്നു അത്. എന്റെ പ്രോഗ്രസ്സ് റിപ്പോർട്ട്‌ കണ്ട സുധീഷ്‌ സാർ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന പേപ്പർ വെയിറ്റ് പതുക്കെ ഉരുട്ടിക്കാണിച്ചു കൊണ്ട്  പറഞ്ഞു.
                    " ഇവൻ ദേ ഇങ്ങനെ ഉരുണ്ടുരുണ്ട്‌ ഒരു വിധത്തിൽ പ്ലെസ് വണ്‍ എന്ന കടമ്പ കടക്കും "
               അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ണ് നീരിന്റെ നേരിയ രേഖ രൂപ്പപ്പെടുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. എന്റെ മുഖത്തെ ദൈന്യത കണ്ടത് കൊണ്ടാകാം എന്റെ തോളത്തു തട്ടിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.
        "ഉം,ഇവനെനമുക്ക് ശരിയാക്കിയെടുക്കാം." പേരന്റ്സ്‌ മീറ്റിങ്ങുകളിൽ അനുജൻ അഭിമാനം നൽകിയപ്പോൾ ഞാൻ എന്നും കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പു രസമാണ് അമ്മയ്ക്ക് നൽകിയിരുന്നത്.
                  ആ രണ്ടു വർഷക്കാലം അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുഗ്രഹം എന്നിൽ ധാരാളം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നെത്തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഞാൻ  പ്ലസ് ടൂവിന്റെ വിജയസോപാനം  ചവിട്ടിക്കയറി.പരാജയത്തിന്റെ കൈപ് നീര് തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച് നേടിയ വിജയം നല്കിയ ലഹരി സന്തോഷത്തെക്കാളേറെ പുതു ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ഉന്മാദാവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചേരാൻ എന്നെ സഹായിച്ചു. ആയൊരു ആത്മവിശ്വാസമായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള ജീവിത യാത്രയിൽ ഉടനീളം എന്റെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തും ശക്തി കേന്ദ്രവും. 
               " നാളെയാണ് നാളെയാണ് നാളെയാണ്.ഭാഗ്യദേവത നിങ്ങൾക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു. ഒന്നാം സമ്മാനം അമ്പതു ലക്ഷം  രൂപയും ഒരു മാരുതിക്കാറും". ഭാഗ്യക്കുറിക്കാരന്റെ ലൌഡ് സ്പീക്കറിൽ നിന്നും ഭാഗ്യദേവതയുടെ വിളി എന്റെ കാതുകളെ തുളച്ച് തലച്ചോറിലേക്ക് യാത്രയായി.

         "ചേട്ടാ ഒരു ടിക്കെറ്റ് ഇങ്ങെടുക്ക്‌ "
                 "എനിക്കും ഒരെണ്ണം "

                 " എനിക്കും കൂടി " 
               കിരണും മാത്യുവും ജോണും ഓരോ ടിക്കെറ്റുകൾ വാങ്ങി. ഭാഗ്യക്കുറിക്കാരൻ അവർക്കായി ടിക്കെറ്റുകൾ കീറുന്നതിനിടയിൽ എന്നോട് ചോദിച്ചു.
             " സാറിനും കീറട്ടെ ഒരെണ്ണം ?"
            " അയ്യോ സുഹൃത്തെ അത് വേണ്ട. ഈ സാറിനായി താൻ വെറുതെ കീറണ്ട.ഇദ്ദേഹം ഇതൊന്നും വാങ്ങുന്ന ആളല്ല "മാത്യു പറഞ്ഞു.
               ഞാൻ മാത്യുവിന് ഒരു ചിരിസമ്മാനിച്ചു . അവൻ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു . ജീവിതത്തിൽ ഇന്നേവരെ ഒരിക്കൽ പോലും ഞാൻ ഭാഗ്യക്കുറിഎടുത്തിരുന്നില്ല . എന്തിനെറെപ്പറയുന്നു, ഓണാഘോഷ പരിപാടികളുടെ സമയങ്ങളിലും ഫുട്ബോൾ മേളകൾ നടത്തപ്പെടുന്ന അവസരങ്ങളിലും വിറ്റിരുന്ന ലക്കിടിപ്പ് കൂപ്പണുകൾ പോലും താൻവാങ്ങിയിരുന്നില്ല . ഭാഗ്യപരീക്ഷണങ്ങളിലെ വിശ്വാസമില്ലായ്മയായിരിക്കാം അതിൽ ഏർപ്പെടുന്നതിൽ നിന്നും തന്നെവിലക്കിയിരുന്നത് . എങ്കിലും ഒരു പിടിവള്ളിക്കായി ഞാൻ പറഞ്ഞു.
                    " അങ്ങനെ നീ എന്നെ ചെറുതാക്കേണ്ട. നീയെല്ലാം എത്ര നാളുകളായി ഈ പരിപാടി തുടങ്ങിയിട്ട്? ഇതുവരെ ഒരു സോപ്പ് പെട്ടി എങ്കിലും സമ്മാനമായി കിട്ടിയിട്ടുണ്ടോ, ഇല്ലല്ലോ? മകനെ മാത്യൂസേ നീ നോക്കിക്കോ, ഞാൻ എടുക്കുന്ന ആദ്യത്തെ ലോട്ടെറിക്ക് തന്നെ സമ്മാനം അടിച്ചിരിക്കും"
                  "ഗ്വാ...."
       ജോണിന്റെ വക  വാളഭിശേകം നടന്നു.
                " ഓ നാറ്റിച്ചു"
           അവനെയൊന്നു കുളിപ്പിച്ച് വൃത്തിയാക്കുന്നതിനായി സ്റ്റെഷനു കിഴക്ക് ഭാഗത്തുള്ള കംഫോർട്ട് സ്റ്റെഷനിലേക്ക് ഞങ്ങൾ നടന്നു.
                സൂപ്പർ സ്റ്റാറുകളുടെ സിനിമകൾ തീയേറ്ററുകളിൽ വന്നു പോകുന്ന വേഗതയിൽ മാസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ഇതിനിടയിൽ വിവാഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു പല വിഷമ ഘട്ടങ്ങളും എനിക്ക് തരണം ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. അതിൽ ഒന്നാമത്തേത് ആലോചന സമയത്ത് വന്ന ജ്യോത്സ്യം ആണ് . പലർക്കും വിവാഹ സമയത്ത് പണി കൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നത് കുചനും ശുക്രനും ആണെങ്കിൽ എനിക്ക് ആ രണ്ടു വ്യെക്തികളും പണിതന്നില്ല.എന്റെ ഗ്രെഹനിലയിൽ ഷിബു(ശി. ബു ) പിണങ്ങിനില്ക്കുകയായിരുന്നു . ഒരു വിധത്തിൽ ഞാൻ അവരെ കയ്യിൽ എടുത്തു.


                                  രണ്ടാമത്തെ വിഷമ ഘട്ടം നേരിട്ടത് വിവാഹം ക്ഷണിക്കുന്നസമയത്തായിരുന്നു . വളരെ പെട്ടന്നായിരുന്നു പെണ്ണ് ഉറച്ചതും വിവാഹത്തീയതി ഉറപ്പിച്ചതും . അതുകൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ പക്കൽ വളരെ തുച്ചമായ ദിനങ്ങളെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . എന്റെ സമയ പരിമിതി മൂലം പല മഹത് വ്യെക്തികളെയും നേരിൽ കണ്ടു ക്ഷെണിക്കുവാൻ സാധിച്ചില്ല. മൊബൈൽ ഫോണ്‍ മുഖേനെ ആയിരുന്നു ഭൂരിപക്ഷം ആൾക്കാരെയും ഞാൻ ക്ഷെണിച്ചത്. മൈക്രോ വേവ് തരംഗങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെയുള്ള ക്ഷണിക്കൽപലർക്കും  സുഖിച്ചില്ല എന്ന് കല്യാണ ദിവസം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

                        എന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വലച്ചത് വിവാഹ ശേഷമുള്ള പറയെടുപ്പ് ( ബന്ധു ജനങ്ങളുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും വീടിലേക്കുള്ള വിരുന്നിനു പോകൽ ) ആയിരുന്നു. എട്ടു പത്തു ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് എന്റെ ബന്ധു ജനങ്ങളുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും വീടുകൾ ഒരു വിധത്തിൽ കവർ ചെയ്തു തീർത്തു . ഓരോ വീടുകളിൽ നിന്നും സ്നേഹപൂർവ്വം നല്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന മധുര പലഹാരങ്ങളും മറ്റ് ആഹാരപദാർധങ്ങളും  മലമാക്കി പുറത്തേക്ക് വിടാൻ ആമാശയത്തിനു അഹോരാത്രം പണിയെടുക്കേണ്ടി വന്നു.

                        എസ്  ഡി കോളെജിനു സമീപത്തായിരുന്നു മായയുടെ( എന്റെ ഭാര്യ )വീട്. മായയ്ക്ക് അഞ്ചു അമ്മാവന്മാർ ആണ് ഉണ്ടായിരുന്നത് . ഏറ്റവും ഇളയ അമ്മാവനുമായി മായയുടെ അച്ഛനും അമ്മയും അത്ര രസത്തിൽ അല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് വിരുന്നിനു പോക്കിൽ നിന്നും ആ ഒരു വീട് ഒഴിവായി കിട്ടി. ആ ഒരു സന്തോഷ വാർത്തയറിഞ്ഞ എന്റെ ആമാശയം കുറച്ചൊന്നുമല്ല  സന്തോഷിച്ചത്‌ . ഇളയ അമ്മാവനുമായുള്ള വഴക്കിനു കാരണം ഒരു ബ്ലാക്ക് ആൻഡ്‌ വൈറ്റ് ലവ് സ്റ്റോറി ആണ് . ഈ പറഞ്ഞ ഇളയ അമ്മാവന്റെ സുഹൃത്തായിരുന്നു മായയുടെ അച്ഛൻ. ഒരിക്കൽ സുഹൃത്തിനെ അന്വേഷിച്ചു വന്നകഥാ നായകനായ  മായയുടെ അച്ഛൻ കഥാനായികയായ അമ്മയെ കാണാൻ ഇടയായി. ലവ് അറ്റ്‌ ഫസ്റ്റ്  സൈറ്റ് , അതങ്ങ്സംഭവിച്ചു . സുഹൃത്തിന്റെ സഹോദരി സ്വന്തം സഹോദരി ആണെന്ന് ബുദ്ധി പറഞ്ഞിട്ട് കഥാനായകൻറെ ഹൃദയം അതിനെ അംഗീകരിച്ചില്ല. ജ്യേഷ്ടന്റെ കൂടെ വന്ന ബെൽബോട്ടം പാന്റ്സ് അണിഞ്ഞ പഴുതാര മീശക്കാരനായ ഹിപ്പിയെ കഥാനായികയ്കും ഇഷ്ടമായി. പ്രണയിക്കുന്ന മനസ്സുകൾ പരസ്പരംഅടുത്തപ്പോൾ  ആ സുഹൃത്ത് ബന്ധം മുറിഞ്ഞു . ഇരുപത്തിരണ്ടു വർഷങ്ങൾക്കിപ്പറവും ആ മുറിപ്പാട് ഒരു വൃണമായി അവശേഷിക്കുന്നു .

                          എല്ലാ അമ്മാവന്മാരുടെയും വീട് കൊമ്മാടിയിൽ ആയിരുന്നു. നടന്നു പോകാവുന്ന ദൂരമെ ഓരോ വീടുകൾക്കിടയിലും ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ബൈക്ക് സർവീസിനു കൊടുത്തതിനാൽ ബസ്സിൽ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു. നാല് അമ്മാവന്മാരുടെയും വീട്ടിൽഗംഭീര  പറയെടുപ്പ് ഉള്ളതിനാൽ രാവിലെ തന്നെ ഡെറ്റോൾ ഇട്ട് വയറും കുടലും കഴുകി വൃത്തിയാകിയിട്ടായിരുന്നു യാത്രതിരിച്ചത് .

                        രാവിലെ എട്ട് മണിയോടെ ഞങ്ങൾ മുതിർന്ന അമ്മാവന്റെ വീട്ടിൽഎത്തി .ജ്വെല്ലറി  ഉത്ഘാടനത്തിനു ചെന്ന നടിക്ക് ലഭിക്കുന്നത് പോലെ ഗംഭീരമായ സ്വീകരണം ഞങ്ങൾക്ക് ലഭിച്ചു . ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് തന്നെ വളരെ കട്ടിക്കായിരുന്നു . ഇടിയപ്പവും ചിക്കൻ കറിയും കൂടെ പഴവും മാറ്റ്ഫ്രൂട്ട്സും . അമ്മായി സ്നേഹപൂർവ്വം കുടഞ്ഞിട്ട് കൊണ്ടിരുന്ന ഓരോ ഇടിയപ്പവും എന്റെ കുടലിന്റെ വ്യാസം വർദ്ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു കസേരയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ ഞാൻ പൂർണ ഗർഭിണികൾ നടക്കുന്നത് പോലെ അടിവെച്ചടിവെച്ച് വാഷ് ബയ്സനുടുത്തെക്ക് യാത്രയായി. ഒരു മണിക്കൂർ അവിടെ ചിലവഴിച്ചതിനു ശേഷം ഞങ്ങൾ രണ്ടാമത്തെ അമ്മാവന്റെ വീടിലേക്ക്‌ യാത്രയായി.ചെന്നപാടെ പുട്ടും ബീഫ് കറിയും ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലെത്തി. രാവിലെ വയറ്റിലെത്തിയ കോഴിയുടെ കൂവൽ നില്ക്കുന്നതിനു മുൻപേ അടുത്ത വിഭവവും ആമാശയത്തിലേക്ക് ചെന്നു. അമ്മായി പാത്രത്തിലെക്കിട്ട രണ്ടു കുറ്റി പുട്ടും ഒരു വിധത്തിൽ വയറ്റിലാക്കി ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം ഞാൻ എടുത്തു. അമ്മാവനുമായി സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിലും അടുത്ത രണ്ടു വീട്ടുകളിലെ ഭക്ഷണ പദാർഥങ്ങൾ വയറിന്റെ ഏത് ഭാഗത്ത്‌ കൊണ്ടിടും എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സ്മുഴുവൻ . ബാക്കി വീടുകളിലെ യാത്ര അടുത്ത ദിവസം ആക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും മായ കൂട്ടാക്കിയില്ല.


                        ഉച്ചക്ക് ഒന്നരയോടെ മൂന്നാമത്തെ അമ്മാവന്റെ വീട്ടിൽ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്നു . നടന്നു പോകാവുന്ന ദൂരമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂവെങ്കിലും എന്റെ നിറവയർ ആ ഒരു സാഹസത്തിൽ നിന്നും എന്നെവിലക്കി . ഒരു ഓട്ടോയിൽ ഞങ്ങൾ അമ്മാവന്റെ വീട്ടിൽ.എത്തിച്ചേർന്നു  ഞങ്ങൾ എത്തുമ്പോഴേക്കും എല്ലാം ഒരുക്കി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നുഅവർ . ഒന്ന് റസ്റ്റ്‌ എടുക്കാനുള്ള സമയംകിട്ടിയില്ല , റിസ്ക്‌ എടുക്കാൻ തന്നെ ഞാൻതീരുമാനിച്ചു . ചിക്കൻ , ചെമ്മീൻറോസ്റ്റ് ,കക്കായിറച്ചി  എന്ന് വേണ്ട കൊതിപിടിപ്പിക്കുന്ന ഒരുപാട് വിഭവങ്ങൾ ഡൈനിംഗ്  ടേബിളിൽ ഞങ്ങളെയും കാത്ത് അക്ഷമയോടെ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു  എന്നാൽ അതെല്ലാം ഒന്ന് തലോടാൻ മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ വിധി. ഊണും കഴിഞ്ഞു പായസവും കുടിച്ചിറങ്ങിയ എന്നിൽ അനിവാര്യമായത് സംഭവിക്കാൻതുടങ്ങി . സുനാമിയുടെ തിരയിളക്കം എന്റെ വയറിനുള്ളിൽആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു . ഉദര മദ്ധ്യം ആയിരുന്നു പ്രഭവ കേന്ദ്രം. നാലാമത്തെ അമ്മാവന്റെ വീടിലേക്ക്‌ പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി നിന്ന മായയോട്‌ ഞാൻപറഞ്ഞു .

                             " മായേ ഒരു സാധനം ഞാൻ വീട്ടിൽ മറന്നു വെച്ചു "
                             " ഇല്ല,ഞാൻ എല്ലാം എടുത്തിട്ടുണ്ട് ചേട്ടാ"
                       
                              സഹികെട്ട ഞാൻ പറഞ്ഞു "ഞാൻ മറന്നു വെച്ച സാധനം നീ എങ്ങനെ അറിയാനാണ് . മര്യാദയ്ക്കു വീട്ടിൽ പോകാം "

                            ഭാഗ്യത്തിന് അവൾ എതിരൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അമ്മാവനോടും മറ്റുള്ളവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് തിരിച്ചു. സ്റ്റോപ്പിലെത്തിയ എനിക്ക് ബസ് വരുന്നത് വരെ കാത്തു നില്ക്കാനുള്ള ക്ഷമ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവിടെ കിടന്നിരുന്ന ഒരു കാർ പിടിച്ചു വീട്ടിലേക്ക്‌ യാത്ര തിരിച്ചു.

                      "ചേട്ടാ ഒന്ന് വേഗം വിട്"
          
                    ഏത് നേരവും പിടിവിട്ട് പോകാവുന്ന ഒരു അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ. അപ്പോഴാണ്‌ മായയ്ക്ക് വീട്ടിൽ വെച്ചു മറന്നു വെച്ചതു എന്താണെന്ന് മനസ്സിലായത്‌ . ശവക്കോട്ട പാലത്തിലെ ബ്ലോക്ക്‌ കണ്ട ഞാൻ കരുതി അവിടം എന്റെ ശവക്കോട്ടയാകുമെന്ന് . ബ്ലോക്കിനെ മറികടന്ന ഞങ്ങൾ ഒരു വിധത്തിൽ വീട്ടിൽ എത്തി. കയ്യിൽ കിട്ടിയ പണം എണ്ണിപ്പോലും നോക്കാതെ ടാക്സിക്കാരൻ പയ്യന്റെ മടിയിലെക്കിട്ടു കൊടുത്തു ഉസൈൻ ബോൾട്ടിനെ വെല്ലുന്ന വേഗത്തിൽ ആശ്വാസ കേന്ദ്രം ലെക്ഷ്യമാക്കി ഞാൻ ഓടി. മുണ്ട് ദൂരേക്ക്‌ വലിച്ചെറിഞ്ഞു ആ രാജകീയ സിംഹാസനത്തിൽ ഉപവിഷ്ടനായപ്പോഴേക്കും ജലനിരപ്പുയർന്ന ഇടുക്കി ഡാമിന്റെ ഷട്ടർ തുറന്നിട്ട പോലെ അനർഗ നിർഗളം ലാവാപ്രവാഹം തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആശ്വാസത്തിന്റെയും സംത്രിപ്തിയുടെയും ഹിമാലയസാനുവിലെത്തിയെ എനിക്ക് ഉറക്കെ വിളിച്ചു കൂവണമെന്നു തോന്നി

"ഭൂമിയിൽ ഒരു സ്വർഗമുണ്ടെങ്കിൽ അതിവിടെയാണ്, ഇവിടെയാണ്‌ ഇവിടെ മാത്രമാണ് ."

                  "എന്താടി നീ ഇളിക്കുന്നത് ?" ഞാൻ മായയോട്‌ ചോദിച്ചു .

                    "അല്ല, ചേട്ടൻ അന്ന് വീട്ടിൽ വെച്ചു മറന്നത് ക്ലോസറ്റ് ആയിരുന്നോ ? എന്നാലും കാർ പിടിച്ചുപോകേണ്ടിയിരുന്നില്ല .

                               " നീ ഇതുവരെ അത് വിട്ടില്ലേ ?"
                     
                     ഒരു ചിരിയായിരുന്നു അതിനുള്ള അവളുടെ മറുപടി. ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം മൂന്നു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു ഇന്നാണ് നാലാമത്തെ അമ്മാവന്റെ വീട്ടിൽ പോയത്. അങ്ങനെ പറയെടുപ്പിന്റെ ആദ്യ ഘട്ടം സമങ്ങളം പര്യവാസിനിച്ചു.



                   "ജ്യൂസേ, വെള്ളമേ......വെള്ളമേ,ജ്യൂസേ.....വെള്ളമേ,വെള്ളമേ.......വെള്ളമേ,ജ്യൂസേ....."

                             ആലപ്പുഴ ബസ് സ്റെഷനിൽ ഇറങ്ങുമ്പോൾ വഴിവാണിഭക്കാരന്റെ താളത്തിലുള്ള വായ്ത്താരി കേൾക്കാമായിരുന്നു . ബസ് സ്റെഷന് അകത്തു തന്നെയുള്ള കടയിൽ നിന്നും രണ്ടു ലൈം ജ്യൂസും രണ്ടു പേടയും ഒരു ലൈസും വാങ്ങി.ലൈം ജ്യൂസ് കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഉദ്ദേശം 75 വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ ഞങ്ങളുടെ അരികിൽ വന്നു.
                         
                              "മോനെ ഒരു ടിക്കെറ്റെടുക്ക് "

                    ഞാൻ അവരെ നോക്കി. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ ഒരു ഉത്തമ ഉദാഹരണമായിരുന്നു ആ സ്ത്രീ . ശുഷ്കിച്ച കൈകൾ, തോളെല്ലുകൾ രണ്ടും ആർച്ച്  കണക്കെ പുറത്തേക്ക് തള്ളി നിന്നിരുന്നു. കണ്ണുകളുടെ സ്ഥാനത്ത് രണ്ടു കുഴികളാണ് കാണാൻ സാധിച്ചത്. കവിളിലെ ത്വക്ക് ചുളിഞ്ഞു തൂങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു. മുഷിഞ്ഞ ഒരു സാരിയും ബ്ലൗസും ആണ് അവർ ധരിച്ചിരുന്നത് . നഗ്ന പാദയായി നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാകാം കാൽപ്പാദങ്ങൾ വേനൽക്കാലത്തെ പാടം കണക്കെ വിണ്ടുകീറിയിരുന്നു .

                    "ഒന്നാം സമ്മാനം ഒരു കോടി രൂപയാണ്.ഒരു ടിക്കെറ്റ് എടുത്തു സഹായിക്കു മോനെ "

                      കാരുണ്യ ഭാഗ്യക്കുറിയും നീട്ടിപ്പിടിച്ച് മുന്നിൽ നില്ക്കുന്ന അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് ഞാൻ നോക്കി.പെട്ടന്ന് മറ്റാരും  കാണാത്ത തരത്തിലുള്ള ഒരു ചൈതന്യ പ്രഭാവം അവരുടെ തലയ്ക്കു ചുറ്റും ഉള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നി. ചെറുപ്പ കാലത്ത്  കേട്ടിട്ടുള്ള, യാചകന്റെ രൂപത്തിൽ തന്റെ ഭക്തനെ പരീക്ഷിക്കുന്നതിനായി അവന്റെ ഭവനത്തിലേക്ക്‌ വിരുന്നിനു വരുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കഥയാണ്‌ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടി വന്നത്.ഇത് ലക്ഷ്മി ദേവതയാണ്,എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു. എന്നെ പരീക്ഷിക്കനായാണ് ഈ രൂപത്തിൽ വന്നിരിക്കുന്നത്. ഈ അവസരം പാഴാക്കിക്കൂട.പാന്റ്സിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പേഴ്സെടുത്ത് അതിൽ നിന്നും അമ്പതു രൂപ അവരുടെ നേർക്ക്‌ ഞാൻ നീട്ടി.ഭാഗ്യക്കുറി വാങ്ങി പോക്കെറ്റിൽ നിക്ഷേപിക്കുന്നതിനിടയിൽ ആ സ്ത്രീ ബസ് സ്റ്റേഷനിലെ ഇൻഫർമേഷൻ സെന്റെർ ചുറ്റി മറഞ്ഞിരുന്നു.

                    ബസ് സ്റ്റെഷന്റെ തെക്ക് ഭാഗത്തായി കിടന്ന ഹരിപ്പാട് ഓർഡിനറി ബസ്സിൽ ഞങ്ങൾ കയറി. രണ്ടു പേർക്കിരിക്കാവുന്ന സീറ്റിൽ ഇരുന്നതിനു ശേഷം പോക്കെറ്റിൽ നിന്നും ഭാഗ്യക്കുറി എടുത്തു.

                      "മായേ നീ നോക്കിക്കോ. ഇതിൻറെ ഒന്നാം സമ്മാനം എനിക്ക് തന്നെയായിരിക്കും." ഒരു കോടി രൂപയുടെ മനോവിചാരത്തിലിരുന്ന എൻറെ കയ്യിൽ നിന്നും അവൾ ആ ടിക്കെറ്റ് വാങ്ങി. അത് തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കിയിട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

                       "ചേട്ടാ, ചേട്ടൻ ആദ്യമായിട്ടാണോ ഭാഗ്യക്കുറി എടുക്കുന്നത്?."  ആശ്ചര്യത്തോടെ ഞാൻ അവളെ നോക്കി. 

                                     "അതെങ്ങനെ നിനക്ക് മനസ്സിലായി?"

                      "എൻറെ പോന്നു ചേട്ടാ,ഇതിനു ഒന്നാം സമ്മാനം പോയിട്ട് പത്തു രൂപ പോലും അടിക്കില്ല.ഇതേ നറുക്കെടുപ്പ് കഴിഞ്ഞ ടിക്കെറ്റാണ്"

                       എൻറെ ചുറ്റും നിന്ന് കിരണും മാത്യുവും ജോണും കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നത് പോലെ തോന്നി.അവളുടെ കൈയ്യിൽ നിന്നും ടിക്കെറ്റ് തിരികെ വാങ്ങി തുണിയില്ലാത്ത ആ സത്യം ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു.

                          "ചതിച്ചല്ലോടി ആ തള്ള. അവരെ ഇന്ന് ഞാൻ......."

                         ഒരു അഭ്യാസിയെപ്പോലെ ബസ്സിൻറെ പടികൾ ചാടിക്കടന്നു ആ സ്ത്രീ പോയ ദിക്ക് ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിക്കുമ്പോൾ മായ തൊട്ട് പുറകെ ഉണ്ടായിരുന്നു.ആ സ്ത്രീയെ തേടിയുള്ള എൻറെ അന്വേഷണം ഓട്ടോ സ്റ്റാന്റിനടുത്തുള്ള തട്ട് കടയിൽ അവസാനിച്ചു. അവിടെ നാൽപത്തി അഞ്ച് വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന, ബുദ്ധിയുറക്കാത്ത തൻറെ മകന് കടയിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ ബണ്‍ ചായയിൽ മുക്കി നല്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു അമ്മയെയാണ് എനിക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്.ചായ ഗ്ലാസും അതിനൊപ്പം എൻറെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ അമ്പതു രൂപ നോട്ടും കടക്കാരനെ ഏല്പിച്ച് തിരികെ വന്ന ആ അമ്മ തൻറെ മൂന്നിരട്ടി ഭാരമുള്ള മകനെ ഒക്കത്തെടുത്ത് യാത്രയാരംഭിച്ചു.ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് എൻറെ ഉള്ളിൽ ഉറഞ്ഞു കൂടിയ ദേഷ്യം അലിഞ്ഞില്ലാതെയായി.

                          "അമ്മേ ...." ഞാൻ അവരെ വിളിച്ചു. എന്നെ കണ്ടു പകച്ചു നിന്ന ആ അമ്മയുടെ കൈകളിലേക്ക് നൂറു രൂപയുടെ രണ്ടു നോട്ടുകൾ വെച്ചു നീട്ടി ഞാൻ പറഞ്ഞു.

                       "അമ്മേ നാല് ടിക്കെറ്റുകൾ കൂടി വേണം". വിറയാർന്ന കൈകളാൽ ആ അമ്മ നാല് ടിക്കെറ്റുകൾ കീറി നൽകി.

                    അഞ്ചു ടിക്കെറ്റുകളും നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്ന എൻറെ തോളിലേക്ക് മായ തല ചായ്ച്ച് കിടന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ മുമ്പെങ്ങും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു സുരക്ഷിതത്വ ബോധം എനിക്ക് കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞു.